Samenloop

Dingen kunnen vreemd lopen... raadselachtig, onverklaarbaar en welke term je er ook maar aan wilt toekennen... Een waargebeur(en)d verhaal:

Het inslapen van Vanyar vorige week laat me logischerwijze niet onberoerd, sterker nog, van de 8 honden die we hadden en waarvan hij -tot dusver de laatste was- raakt zijn inslapen mij het meest. Wellicht mede ook omdat hij nog maar net 7 was. Het is zo het is, tranen mogen er zijn en die stromen dan ook nog wel zo af en toe. Ook is er verdriet om Senna natuurlijk. Binnenkort moeten we haar ook 'over de regenboogbrug' sturen want de echo van afgelopen woensdag wees uit dat er uitzaaiingen zijn, nóg niet geheel drama maar de lymfeklieren zijn al aangetast. Dit betekent dat elke behandeling zinloos is, het enige dat je ermee bereikt is dat Senna veel stress moet doorstaan en het buuf natuurlijk ook bakken met geld kost. Er is dus besloten Senna te laten zoals ze is... Op dit moment is ze vrolijk en dartel zoals je van een 7-jarige berner mag verwachten maar van lijden mag geen sprake zijn uiteraard. Zodra het dus niet meer gaat zal ook hier een deur open en dicht moeten gaan. Wanneer dat zal zijn is niet te voorspellen, dat zal de tijd moeten wijzen.

Nou zijn wij niet zo van die burenlopers... we kennen de gezichten en namen van de naasten maar verder niets. Vorig zomer verhuisde een echtpaar dat tegenover ons woonde naar een 'levensbestendige woning', zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. De nieuwe buren bleek een echtpaar uit het westen te zijn. We kwamen elkaar tegen met het uitlaten van de honden en daar bleef het dan ook bij. Totdat hem op mans verjaardag (4 juni) vroeg in de ochtend tegenkwam, toen ik onze tuin uitliep met Vanyar, en bijna tegen hem opbotste. We raakten in gesprek en hij vertelde dat enige dagen eerder zijn vrouw was overleden aan jeweetwelwat. Jah dan val je even stil natuurlijk. Ik nodigde hem uit op de koffie op een moment wanneer hij er klaar voor zou zijn. Dat dat wel even zou duren lag al in de lijn der verwachting bij mij want ze waren nogal op zichzelf dus ik verwachtte van hem weinig anders.

Nou ken ik via via een dame uit Herwijnen die al sinds jaar en dag honden herplaatst als hondencoach. Zij runt met enkele andere mensen een stichting die mensen met dieren én krappe beurs helpt. Ze werkt ook samen met tal van dierenartsenpraktijken in de lande en zo hoeven diereneigenaren dus niet de zó broodnodige medische zorg voor hun knufffels te mijden.
Zoals bekend had Vanyar Addisson, ik had dus nog een hele stoot medicatie in de koelkast liggen. Ik had hierover de dierenarts gebeld of zij het terug wilden nemen, dat wilden ze wel maar ik zou er geen geld voor krijgen, dat is namelijk wettelijk niet toegestaan. Ja 'en ik ben gekke Henkie nie'... dus ik stuurde die mevrouw een berichtje met de vraag of ik haar er een plezier mee kon doen, zij zou vast wel mensen met dieren met Addisson kennen en dan zouden die medicijnen een heel goede bestemming krijgen en had ik dan toch nog 'waar voor mijn geld' om het zo maar even te zeggen want weggooien was natuurlijk niet een optie. Zij reageerde heel enthousiast en blij en gaf mij het adres en de volgende ochtend deed ik het pakketje op de post. Weer een dag later, donderdag dus, kreeg ik van haar de ontvangstbevestiging.

En toen vrijdag... zie ik een post van haar op facebook met een foto van een hond die ik herken. Ik laat man de foto zien en vraag hem: "Dit is toch Nero, van de overbuurman, je weet wel, wiens vrouw overleden is eind mei?". Man wist het niet helemaal zeker maar dacht van wel. Ik klom dus weer in de facebookprivépen en vroeg Wilma: "dus jij was in Assen?'- Jaha? Hoezo? - "Was jij op straat die en die?" - Ja! Dat klopt, wat dan?- "Was jij op nr. dat en dat?" - Ja dát ook nog es... - "Nouhou, de voordeur waardoor jij naar binnenging naar Nero is nog geen 20 meter van mijn voordeur verwijderd. .... Het gesprek dat daarop volgde laat zich wel raden.

Het blijkt dat de buurman enorme rugklachten heeft en bovendien neuropathie. Nero is een Engelse Bulldog van 3 jaar en waanzinnig lief maar zozeer als hij lief is is hij ook enorm schrikachtig. Bij het uitlaten, als hij ergens van schrikt, wil hij het op een lopen naar huis zetten. De buurman is een -hoe zeg ik dat netjes-? minder-gewicht-in-de-schaal-leggend (geheel letterlijk) persoon dan man en ik zijn en bovendien zijn wij gewend aan angstige dieren dus altijd voorbereid op schrikreacties.
Ik besloot dus even naar de overkant te lopen in de avond en eenmaal binnen kwamen buurmen en ik wel tot de conclusie dat het een bizar toeval moest zijn. Nou zijn J en ik het wel eens over het feit dat we weer een hond willen maar niet NU al, zeker niet omdat ik zelf nog zo in mijn emoties zat, vorige week om deze tijd zeker. Buurman vond het ook niet zo'n goed plan want hij wilde eigenlijk Nero niet kwijt maar ja voor het welzijn van het dier enzovoorts, om dan met de hond blijvend geconfronteerd te wroden zag hij (logisch) ook niet zo zitten. Waarop ik hem dus ook kon geruststellen dat het niet onze bedoeling was Nero over te nemen maar juist om hem te helpen. Na wat heen en weer is nu afgesproken dat Nero bij ons komt logeren zodra hij een dag weg wil, hij is fervent motorrijder, of wanneer hij op bezoek wil bij vrienden of familie (in het westen dus). Ook spraken we af dat hij ons zou inschakelen om Nero uit te laten op momenten dat hij dat fysiek niet kan.

Ik weet vanuit het verleden wel hoe ik een bange hond een beetje bij kan trainen dus dat wil ik dan ook met Nero gaan doen tijdens de wandelingen en logeerpartijtjes. Daarnaast heb ik al met buuf afgesproken dat als Nero hier is, dat we dan samen met Senna 'het bos' in gaan. Waar wij vaak wandelen is het altijd heel rustig en Senna is een heel zelfverzekerde hond die zich nergens wat van aantrekt (behalve vuurwerkgeknal dan) en daar kan Nero zich dan wellicht aan optrekken en gaandeweg ook wat zelfverzekerder worden.

Kortom... we hebben een uitdaging liggen én daar heb ik zin in.

Heb en hou het goed