zondag, mei 19, 2024

Zing Zo

door    zondag, mei 19, 2024 // 22 Zeiden al iets

sinds 29 januari 2012

#599e editie op zondag 19 mei 2024

Zing mee met:







Zeg mam, waar sta jij naar te kijken?
Nou kind, tot die tuin klaar zal blijken.
Maar Mam, wat zie jij
want 'k kan er niet bij
ik kan die hoogte niet bereiken.

Mag ik dan in hun vijver zwemmen?
Nee kind, 'k ga je gelijk afremmen
Dat kan 'k niet toestaan,
't geluk zal vergaan
dus zal ik er nooit mee instemmen.

Dus kind, wij moeten geduld hebben
Hun vermoeidheid moet ook wegebben
Wanneer het klaar is
is 't geheid niet mis
en gaat zij er vast over webben





Heb én hou het goed  
De blogpost is toegevoegd aan

zaterdag, mei 18, 2024

Ietsjes later...

door    zaterdag, mei 18, 2024 // 8 Zeiden al iets
26 januar 2022 kwam er een nieuwe zilverrug (18 jarige Lomako uit Frankijk) naar de Kerkraadse "Gaia Zoo" nadat 31-jarige zilverrug Makula op 21 juni 2021 was overleden. Tot aan Makula's overlijden had Gaia Zoo een gorillagroep van 8 dieren. Makula dus en respectievelijk: 21-jarige vrouwtje Sangha (die helaas in 2022 overleed), 49 jarig vrouwtje Dalila, 17 jarig mannetje Loango, 11 jarig mannetje Mosi, 7 jarig vrouwtje Zola, 6 jarig vrouwtje Nala en 8 jarig vrouwtje Tamidol.
Na een introductieperiode werd de nieuwe man onderdeel van de groep en was het wachten op nieuws dat de groep uitbreiding had gekregen. Dat nieuws kwam in april toen jongeman Makongo werd geboren op 9 april.

Cindy - gorillaliefhebber & -kenner bij uitstek, ging uiteraard op kraambezoek en maakte prachtige foto's die ik mag gebruiken gelukkig: .

In april dus ook de melding maar enkele uren geleden plaatste het park een video en de begeleidende tekst luidde: 
De zilverrug die sinds 2,5 jaar in GaiaZOO leeft, heeft voor nageslacht gezorgd. Na een draagtijd van zo’n 8 tot 9 maanden kwam er afgelopen maand een gezond jong ter wereld bij een 25 jarig vrouwtje. En dat is goed nieuws, want het gaat enorm slecht met gorilla’s in het wild. Met de geboorte van dit jong zet de zilverrug zijn bloedlijn voort, en dat is belangrijk vanwege de genetische diversiteit van gorilla’s binnen Europese dierentuinen. Het jong wordt voorlopig nog stevig vastgehouden door de moeder op haar buik of borst, maar is goed aan het groeien en ontwikkelt zich prima. Primatenverzorger Myrthe neemt je mee naar het gorilla-eiland voor een update!


Wij waren in de zomer van 2022 in Kerkrade, mede om te genieten van "Zoo van Zand" (zandsculpturen in het park, terwijl we overnachtten in een abdij daar vlakbij. het is een prachtig park zondermeer maar helaas te ver weg om zomaar even heen te tuffen. 
Het is dan ook heel fijn mensen te kennen die je van info kunnen voorzien indien gewenst. Ik kende haar al een hele tijd maar ontmoet had ik haar nog niet. Dat gebeurde dan in februari toen we in Beekse Bergen waren. Zo leuk! Feest van herkenning als het ware, je pikt je 'soortgenoten' er gelijk uit *glimlach. Heerlijk om zo mensen te ontdekken/ontmoeten/leren kennen die een passie met je delen. 

Kortom...alhoewel bijna 6 weken geleden toch dit leuke nieuws vanuit het zuiden... waar nu weer veel overlast door water dreigt, ik hoop maar dat dat allemaal zo'n vaart niet zal lopen!!! 



Heb én hou het goed  
De blogpost is toegevoegd aan

Zwijmelen op Zaterdag

door    zaterdag, mei 18, 2024 // 16 Zeiden al iets



Dé Blog-Muziek-Uitdaging op zaterdag bij Tasja editie 601 op zaterdag 11 mei 2024
Doe je ook (weer) swingend, zingend, dansend en zwijmelend mee?
1 = Marja 17-11-2012 / 04-11-2017 (nr. 1 t/m nr. 260) ~ / ~
2 = Trees 11-11-2017 / 13-07-2019 (nr. 261 t/m nr. 347) ~ / ~
3 = ikzelf 20-07-2019 / 25-01-2020 (nr. 348 t/m nr. 375)
4 = Tasja 01-02-2020 (vanaf nr. 376)



Onderstaand nummer ken ik al 'eeuwen' net als het programma waarvan onderstaande opname is. De afgelopen dagen kwam het op de radio meermalen voorbij -geen idee waarom- dus het bleef in mijn hoofd hangen. Met de geluiden uit het Haagsche is het nog toepasselijk ook. 



Fijn Zwijmelweekend iedereen! * ~ *




Heb én hou het goed  

vrijdag, mei 17, 2024

Welkom Baby's

door    vrijdag, mei 17, 2024 // 22 Zeiden al iets

Terwijl Buufs dochter -nadat ze haar hond bij buuf dropte en ook wij mede mogen oppassen op die viervoeter- in een door witte jassen gevulde omgeving bezig is met het op de wereld zetten van een nieuw leventje... en wij dus spoedig beschuit met muisjes mogen proeven.... heeft men in Safari Park Beekse Bergen anderhalve week geleden al beschuitjes gesmeerd.


Het persbericht meldde:
Bijzonder: in natuur bedreigde okapi geboren in Safaripark Beekse Bergen Safaripark Beekse Bergen viert de geboorte van een okapi. Deze diersoort, die voorkomt in de regenwouden van de Democratische Republiek Congo, wordt met uitsterven bedreigd. Met deze geboorte draagt het Safaripark bij aan het Europese managementprogramma voor deze diersoort. Deze heeft als doel een gezonde reservepopulatie te creëren in dierentuinen van in de natuur bedreigde diersoorten, zoals de okapi. De jonge okapi kwam vorig week, 8 mei, ter wereld. "Bij een geboorte is het altijd even spannend", vertelt hoofd dierenverzorger Christian Meurrens. "Maar het gaat super, zowel moeder als jong doen het goed." Het mannetje heeft de naam Beni gekregen. De komende weken verblijft het jonge dier nog in zijn kraamnest. Bezoekers kunnen Beni al wel via een tv-scherm bewonderen. De okapi wordt ook wel ‘bosgiraffe’ genoemd. Dit komt omdat hij nauw verwant is aan de giraffe en leeft in het dichtbegroeide regenwoud. Hij heeft een redelijk lange nek en staat hoog op de poten. De okapi is wel een stukje kleiner dan de giraffe.

Okapi's zijn te herkennen aan de donkerrode, bruine of zwarte vacht met witte strepen op de billen en poten, die vooral doen denken aan een zebra. De strepen zijn bij iedere okapi uniek, net als een vingerafdruk bij mensen. Hieraan herkennen een moeder en haar jong elkaar in het regenwoud. Een kalf wordt geboren na een dracht van ongeveer veertien maanden. Een volwassen dier is ongeveer 2,5 meter hoog en weegt tussen de 200 en 350 kilo.

Safaripark Beekse Bergen zet zich al meerdere jaren in voor het behoud van de okapi. Binnen de Europese dierentuinen is er een managementprogramma voor deze diersoort. Deze heeft als doel een gezonde reservepopulatie te creëren van in de natuur bedreigde diersoorten, zoals de okapi.Naast de het managementprogramma zet Beekse Bergen zich ook in voor het behoud van de okapi door, via Stichting Wildlife, het Okapi Conservation Project te ondersteunen. Dit project heeft als doel het tropische regenwoud te beschermen waar deze diersoort leeft.

De jongeman heet Beni en zijn moeder is Abeni. De kudde in Safari Park Beekse Bergen komt met Beni op 6 dieren. Te weten: M = Beni = 08-05-2024 / M = Quinn = 17-05-2023 / M = Dex = 25-03-2033 / M = Zukuma = 18-02-2007 (vader dus van deze 3 jongelingen) / V = Abeni = 25-08-2014 / V = Neyla = 08-04-2017. Weer een reden erbij om weer te gaan.... en niet te wachten tot rond de jaarwisseling ergens. 





Heb én hou het goed  
De blogpost is toegevoegd aan

Hasta la vista

door    vrijdag, mei 17, 2024 // 39 Zeiden al iets
Ongeveer zoiets zouden we hebben gezegd, áls we de kans hadden gehad maar helaas ging die vlieger niet op.
Ik blogde al wel vaker over de idioterie mbt communicatie vanuit dierenparken naar hun fans. Het ene moment springen ze uit hun panties van vreugde -bijv as geboorte van olifantje- (lokt immers veel publiek dus kassaaaaaa) en het andere moment moet je als fan maar via sociale media vernemen dat er iets is gebeurd en waarover men dan na de feiten en halfhalf nieuws naar buiten brengt. En in sommige gevallen zelfs helemaal verzwijgt, zoals het overlijden van dieren bijv., wat mij dan wel ter ore komt maar ik hier niet of nauwelijks benoem, zeker niet als het niet benoemd mag worden aan de buitenwacht.  
Zuchtttttttttttttttt ja ik weet wel...dat is wat ik niet wil, en talrijke medefans ook niet maar ja wij bepalen die regels niet hè dus moet het maar slikken toch zonder te zeuren enzo.... zuchtttttttttttttt


Vanochtend was het weer eens zover:
Via Facebook ontdekte ik dat deze week 2 olifantenbullen vertrokken waren naar Spanje. Het verhaal erbij: Eerder deze week zijn twee jonge mannetjesolifanten, broers van elkaar, uit WILDLANDS Adventure Zoo Emmen verhuisd naar een dierenpark in Spanje. Beide olifanten zijn oud genoeg om de kudde te verlaten, wat een natuurlijk proces is bij olifanten. Omdat mannelijke olifanten in dierentuinen niet zelf van kudde naar kudde kunnen trekken, is er een speciaal programma voor soortbehoud: het European Endangered Species Programme (EEP). Het wordt steeds belangrijker dat dierenparken zich voor de Aziatische olifanten – in het wild bedreigde diersoort – blijven inzetten. Tijdens de verhuizing reisden twee vaste olifantenverzorgers mee om de dieren te begeleiden en te verzorgen. Zij hielpen niet alleen tijdens de reis, maar ook bij de introductie in hun nieuwe omgeving. De verzorgers brachten de nieuwe verzorgers in Spanje op de hoogte van alle bijzonderheden over de olifanten, om zo het wenningsproces zo soepel mogelijk te laten verlopen. De olifantenbroers zijn goed aangekomen in hun nieuwe verblijf, dat ruim en natuurgetrouw is ingericht. Ze blijven samen en wennen goed aan hun nieuwe omgeving. Beide bullen maken het uitstekend en de verzorgers van WILDLANDS keren binnenkort met een goed gevoel terug naar Emmen, wetende dat de olifanten in goede handen zijn. maar geen melding van om welke dieren het dan precies gaat, naar welk park ze heen zijn gegaan etc. Dan moet ik dus op onderzoek uit en na enig gezoek en contact opnemen met mensen die ik ken krijg ik dan uiteindelijk de info die ik wil en wat ik dan weer kan doorgeven aan vriendin Petra in Berlijn.

Maar goed, het zij zo.
Inmiddels lopen beide broers; Ein She Min (23 mei 2009) en Ravi (20 juli 2014) dus onder de Spaanse zon en mag Ein She Min daar volgende week zijn 15e verjaardag vieren.

Dag mannen, 't ga jullie goed, zet de boel maar heerlijk op zijn fantenolies op stelten, we gaan jullie missen!




Heb én hou het goed  
De blogpost is toegevoegd aan

donderdag, mei 16, 2024

woensdag, mei 15, 2024

Van AAP tot ZEBRA #61

door    woensdag, mei 15, 2024 // 8 Zeiden al iets
#61) 15 mei 2024:

Veen zoekt leem



Giraffenjong Nya mocht voor het eerst de savanne op.
De kleine bevers zitten nog veilig in hun burcht. 
Binnenkort kunnen we Javaanse Kantjil gaan bewonderen in het park.
Daarnaast draagt het park ook bij aan het behoud van het hoogveen in de buurt.
Hoe dat precies zit?
Je hoort het in deze aflevering.


Heb én hou het goed  

Een kijkje

door    woensdag, mei 15, 2024 // 14 Zeiden al iets
Naar de bios... vroeger (in onze verkeringstijd) deden we dat wekelijks... eenmaal getrouwd en kinderen in de ledikantjes gebeurde dat minder, steeds minder tot helemaal niet meer vanwege groeiende misofonie. Alleen in de extreem bijzondere gevallen gingen we nog en was ik gewapend met siliconen oordoppen. Denk hierbij bijv. aan de trilogieën van Peter Jackson over de boeken van J.R.R. Tolkien waaruit "Lord of the Rings" en "The Hobbit" ontstonden. Ook ging ik naar de bios als er iets uit kwam met Benedict Cumbertbatch, één van mijn filmidolen, de James Bonds natuurlijk en tot slot de Harry Potters uiteraard. Ohja, laat ik niet vergeten dat zoon en ik helemaal verzot zijn op de engste der engsten, griezelfilms dus daar staat ook wel een aantal van in mijn geheugen gegrift, de IT-serie bijv en andere film van Stephen Spielberg. Ook een filmidool van mij is Kenneth Branagh en in zijn rol als Hercule Poirot haalt hij mij ook naar de donkere zaal met zalig zittende stoelen en veel beenruimte. Toen er dus een serie films gemaakt werd met hem (en mede door hem als producer) nav boeken van Agahta Christie was ik verkocht natuurlijk.

Toen op zeker moment kwam de buuf binnen vallen met de vraag of we bekend waren met het fenomeen 'seniorenbios'. Nou nee, dat waren we niet, we zijn immers geen senioren? Oepss... .beiden 60+ dus ehh ja toch wel, maar oké van dat fenomeen hadden we nog niet gehoord. Of we dat wilden gaan ontdekken... bij mij kwam een aarzelende ja en bij man een resoluut nee. "Gaan jullie maar lekker samen, dan blijven de honden bij mij, zijn zij ook niet alleen." En zo geschiedde, ongeveer een jaar geleden ofzo voor het eerst, stapten buuf en ik in de auto en togen richting de bios hier in de stad. Onze smaak komt veelal overeen en dat bleek bij films ook het geval te zijn.

Ondertussen hebben we al meermalen in de bios gezeten op een maandag- of woensdagmiddag. De kaartjes zijn goedkoper, je krijgt in de pauze gratis koffie/thee met wat lekkers én -het allerallerbelangrijkste- niemand in de zaal vergrijpt zich aan knaagvreterij, slurpgezuip, krakende papiertjes van snoepjes peuteren, kletsen, ouwehoeren, met de gsm (vol licht) ouwehoeren en wat al niet meer zij. Er ging de 1e keer een wereld voor me open, opnieuw open kan ik beter zeggen. Uiteraard hebben we alle drie de films over Hercule Poroit met Kenneth Branagh gezien (Murder on the Orient Expres, Death on the Nile en A Haunting in Venice.), ook vele anderen kwamen voorbij.

Vanmiddag was het weer zover... en rond half één stapten we op de fiets en even later zakten we -ons verheugend- diep weg in die heerlijk zittende stoelen. Het duurde niet lang voordat het licht uitging en ruim 2 uur kwamen we nog nagrinnikend weer terug bij onze fietsen in de stalling onder de bios. Een heerlijke film gezien, spannend, thrillerachtig, jaren 20-30 setting ongeveer en met een meesterlijke cast ook weer. Één van de hoofdrollen was weggelegd voor Olivia Colman. Een Engelse actrice met een formidabele staat van dienst en een oeuvre waar je u tegen zegt. Ik ken haar van tal van film en series, geef haar een pruik of een hoed en ze zet neer wat je van der vraagt, ongeacht op het nou een high-society-lady moet zijn of het meest asociale schepsel dat je je maar kunt voorstellen. Het ging nu om de film "Wicked Little Letters" uit 2023. We hebben genoten!! Een echte aanrader als je van het genre houdt althans. Zo her en der is de film ietwat voorspelbaar maar de meesterlijke rolvervulling van de hoofdrolspelers maken dat totaal onbelangrijk.

Kortom... laat mij lekker senior zijn met mijn 61...de seniorbios is voor mij een blijvertje in ieder geval.    





Heb en hou het goed

"Ietsjes" groter

door    woensdag, mei 15, 2024 // 6 Zeiden al iets
We weten ondertussen allemaal wel dat dierenparken de laatste decennia anders zijn gaan aankijken tegen hoe je dieren in gevangenschap 'moet' houden. De nadruk van 'mensen deze dieren tonen' is volledig verschoven naar 'alles dat mogelijk is doen om uitsterven te voorkomen maar wel op het hoogst haalbare niveau van dierenwelzijn dat ook bij het betreffende dier past'. Gelukkig maar ook!!

Met het verkrijgen van foktoestemming van een 3-tal koeien moest er gezocht worden naar een geschikte stier. Eentje die jong genoeg was, potentie had maar ook de dames met hun eigenschappen aan zou kunnen want zo klein was de kudde in het Brabantse Hilvarenbeek al niet, toen nog 8 dieren waarvan 7 dames, waarvan weer 3 (weer) 'moeder' mochten worden. Wie zoekt zal vinden, en zo kwam men uit bij een prachtige bull in Spanje, Yambo is zijn naam en hij werd geboren op 29 maart 2004. !9 augustus 2021 arriveerde hij in ons land en na enige kennismakingen mocht hij aan de slag. Dat dat niet zonder gevolgen bleef was waarop men gehoopt had maar dat dat maar liefst 3x slaagde was natuurlijk helemaal feest. 


Tja en dan... dan moet je aan de slag met de beschikbare ruimtes. Zowel de binnenverblijven als buitenverblijven, ondanks hun nog steeds goede capaciteiten, moesten toch onder handen genomen worden. Gelukkig was er nog genoeg ruimte beschikbaar en nadat ontwerpers hun plannen hadden gepresenteerd en die goedgekeurd waren ging men aan het werk want zowel de nabije als iets verdere toekomst maakten aanpassingen en uitbreidingen noodzakelijk.

Ik blogde er al een aantal keren over en na een 2-tal bezoeken in februari en maart kon ik ook foto's en verhalen delen van het trio mini-reusjes, Mosi, Ajabu en Tendai, dit respectievelijk op 4 november 2023, 3 december 2023 en 19 februari 2024 geboren werden omdat hun moeders een liefdevolle en romantische date met die nieuwe man Yambo wel zagen zitten waarna Yambo dus kind nr, 5, 6 en 7 aan zijn kroost mocht toevoegen, met dank aan Pina-Nessie, Bongi en Punda (die ook de moeder is van Pina-Nessie & Bongi).

Wat is er veranderd? De naam ‘Olifantenvallei’ doet vermoeden dat het enkel een uitbreiding is van het olifantenverblijf. Maar met de uitbreiding van het olifantenverblijf zijn aangrenzende verblijven meegenomen en daarmee is de savannebeleving in het hart van het Safaripark flink uitgebreid! De Olifantenvallei is met 2 hectare (20.000m2) uitgebreid - 5.000 m2 meer dan de andere olifantenvlakte. De savanne is ingericht met veel respect voor bestaande bomen, maar ook met oog op comfort voor de olifanten: met een waterpartij en luwtewallen. Naast olifanten gaan ook sitatoenga’s en een groep Defassa waterbokken van de vlakte gebruik maken. De Defassa waterbok is een nieuwe soort voor het Safaripark. De nieuwe wandelroute is verbonden met het verblijf van puntlipneushoorns, langs de bestaande route hoefdierensavanne en het Afrikadorp. De Olifantenvallei is het stralende middelpunt! Ook is er een compleet nieuwe volière van maar liefst 2200m2 groot en 11 meter hoog. Een bestaand hyenaverblijf is vernieuwd met vrij zicht over de Olifantenvallei. En tot slot worden de cheetaverblijven ook onder handen genomen met meer beleving en zichtbaarheid. Hiermee wordt de management van deze diersoort geoptimaliseerd.

9 mei mochten al een paar dames van de kudde het 'nieuwe' terrein verkennen...
Hoera! De Olifantenvallei is in gebruik! Sabi en Carla zijn de eerste olifanten uit de groep die de nieuwe vlakte hebben verkend! De oude dames lijken helemaal op hun gemak en genieten van de ruimte en al het groen. Zelfs de voederbomen zijn al ontdekt. Met dit speciale groen stimuleren we de natuurlijke manier van eten. Olifanten nemen in het wild zowel gras van de grond als blad van de bomen tot zich. Met deze interne verhuizing is fase 1 tot een einde gekomen. Op naar fase 2: de binnenverblijven!



En gisteren mochten de baby's met hun moeders, oma, tante en halfzus dat ook doen:
De drie jonge olifantjes bij Beekse Bergen hebben voor het eerst de Olifantenvallei verkend. Dit grote leefgebied is voor de kalfjes helemaal nieuw; eerder verbleven ze in een aangrenzend verblijf. In hun nieuwe omgeving was er heel veel nieuws te ontdekken, waaronder een ondiepe kleipoel waar ze in de modder kunnen rollen, een grote waterpoel en barrières om zich achter te verstoppen.

De kans is groot dat we dit jaar nog een keer gaan, wellicht in de herfst of anders in de winter als ze (wat wij hopen en wat ook de geruchten al meldden) weer een lichtjesfestival organiseren. Tijd zal het leren... vooralsnog is het feest in Beekse Bergen voor wat die olifantenkudde betreft en dat is het allerbelangrijkste.    






Heb en hou het goed
De blogpost is toegevoegd aan

Foto Thee #20

door    woensdag, mei 15, 2024 // 18 Zeiden al iets
Aukjes Tea Topic in Beeld


#2- ~ sinds 6 januari 2024


De vraag op woensdag 15 mei 2024 is:


Welke naam vind jij echt mooi?





Namen... mooi of niet mooi.. kwestie van smaak en bovenal emotie. Ik ken namen die ik wel leuk vind maar waarbij het voorkomt dat ik mensen ken die zo heten en die ik absoluut niet leuk vind en vice versa. Mijn eigen naam komt van mijn oma van vaders kant, op zich niks mis mee maar toch krijg ik altijd soort van jeuk als iemand mij zo noemt. Mijn online-naam is me gegeven door een heel dierbaar iemand die helaas niet meer onder ons is, daarom vind ik die naam mooi maar verder heb ik weinig tot niets met buitenlandse namen. Onze kinderen hebben dan ook 100% Nederlandse namen gekregen. 

Maar toch... mijn achternaam vind ik wel mooi, zowel mijn mans naam als mijn eigen al gebruik ik die laatste natuurlijk alleen maar bij officiële instanties. De naam die ik kreeg na mijn trouwen komt niet zo heel veel voor, is van oorsprong Zuid-Afrikaans maar ik draag 'm met ere want ons huwelijk ging zeker niet over een zandpaadje met rozenblaadjes onder het genot van rozengeur en maneschijn. 

Dit bordje, naast onze voordeur, heeft wel een geschiedenis. In onze verkeringstijd was er geen sprake van dat ik niet bij het trouwen de naam van mijn aanstaande echtgenoot zou krijgen. Die moderne fratsen van tegenwoordig speelden toen nog niet, kwamen niet eens in ons op ook. Onze verloving werd gevierd op 1e kerstdag 1980 en de ringen werden ons om de vingers gedaan door de opa van J. De man in het midden op DEZE foto, die ook die dag gemaakt werd. Wat je niet ziet op die foto is dat de man van J's zus en ik met onze accordeons een stukje speelden, maar dat terzijde. De beide vaders vonden het prima, het enige dat zij belangrijk vonden was dat hun kind zelf koos met wie hij/zij de rest van diens leven wilde delen. Beide moeders daarentegen... tja, laat ik het houden bij "ander verhaal'.  Opa dus...deed ons de ringen op en bij de koffie naderhand overhandigde hij ons een pakje met dit bordje erin dat hij zelf had gemaakt. Hij zei: "als jullie half zo gelukkig worden als oma en ik waren, dan kan dit bord tzt naast de voordeur." (zij waren getrouwd binnen 6 weken na hun kennismaking). Dat bordje ging in de kast later.. .en op de dag dat wij trouwden schroefde een buurman het aan onze voordeur vast. Naderhand is het bordje 2x mee verhuisd en ondertussen enorm verweerd. Eigenlijk zouden we het moeten opknappen ofzo maar ergens ook weer niet want de tand des tijds heeft haar invloed gehad over de afgelopen 40+ jaar. Gisteren kochten we nog verf en beits voor onze tuin die een opknapbeurt krijgt.. inmiddels ruim 3/4 klaar gelukkig, dus welllicht (bedenk ik me nu net) is het handig een laagje van die blanke beits eroverheen te strijken. Hoe dan ook... wij hebben de langste tijd deze naam gedragen natuurlijk want nog 40 jaar zal ons huwelijk vast niet meer duren *glimlach





Heb en hou het goed

dinsdag, mei 14, 2024

Leven

door    dinsdag, mei 14, 2024 // 16 Zeiden al iets

Terwijl de zon brandt
Licht alles helder omrandt
bloeit kleurige plant

Uitbundig stralen
't Geluk zal morgen ook halen
Niet te betalen

Alle kleuren staan
glunderend in zon's baan
In het voorbij gaan
in het geheugen opslaan
't Vergaan, daar doe je niets aan.








Heb en hou het goed

maandag, mei 13, 2024

3 Woorden van Bert #4

door    maandag, mei 13, 2024 // 22 Zeiden al iets
De maandelijkse schrijfuitdaging van Coach Bert
11 mei 2024 koos hij de woorden: viroloog - spiegel - likeur
#3 april - > HIER /  #2 maart - > HIER / #1 februari - > HIER




Ergens tjilpte een vogel... droomde hij het of was het echt? Langzaam opende hij zijn ogen en terwijl hij om zich heen keek realiseerde hij zich dat hij niet wist waar hij was. Terwijl hij probeerde op te krabbelen merkte hij hoe zeer zijn lichaam deed, de ene na de andere rilling trok over zijn lijf. Hij had het koud! De zon scheen volop maar hij had het koud? Hij trok zijn mantel strakker om hem heen en merkte dat er niets in de haak was. Waar was hij? Wie was hij? Waarom zat hij niet gewoon, zoals altijd, keurig in 3-delig grijs achter zjin bureau op het kantoor? Wat was er in de hemelsnaam met hem gebeurd?
voor zover het hem lukte probeerde hij overeind te komen en om zich heen kijkend besefte hij dat hij niet wist waar hij was, laat staan wanneer want zijn omgeving zag er niet modern a la 21e eeuw uit.



Toen klonken er gedempte voetstappen en een geluid dat hij niet thuis kon brengen, daarna volgden er stemgeluiden. Stemmen die met elkaar discussieerden. "Niet aanraken hoor, hij zit onder de zweren".... weer een andere stem sprak: "Broeders, broeders, zullen we doen wat tot onze taak behoort; de zieke mens verzorgen?" waarop een 3e stem schamperde: "Nou dit is gewoon een zwerver hoor, eigen schuld dikke bult..." En toen werd het stil, heel stil. Na enige tijd voelde hij enkele armen onder zijn oksels doorglijden en werd hij omhoog geholpen.

Goedemorgen meneer, het gaat niet goed met u, is het wel? Komt u maar, wij hebben een bad en een bed en wellicht kunnen we ook ervoor zorgen dat uw maag gevuld gaat worden. Nog steeds te verbijsterd, maar ook zich overgevend aan de extreme pijnen die door zijn lichaam schoten gaf hij verzet op en liet zich gewillig meevoeren. Enige tijd later lag hij schoon en gevoed in een schoon bed in een kamer waar een sfeer hing van rust en gastvrijheid. Liefdevolle zorg zelfs. Iets dat hij niet zelf kende, hooguit uit sommige verhalen.


Hij keek om zich heen en zag naast zijn bed een lange rijzige man staan in een lang gewaad. Hij droeg een klein dienblad met daarop nog wat brood en een glas met inhoud, hij herkende de geur. Het moest wel het ene of andere fruitlikeur zijn want buiten had hij tal van fruitbomen gezien. De man naast zijn bed stelde zich voor en vertelde dat hij arts was en allerlei onderzoeken deed, ook had hij hem onderzocht om te bepalen welk virus hem had getroffen en helaas had hij slecht nieuws, dit zou niet te genezen zijn. Dus men beloofde hem voor hem te zorgen zolang het nodig was.
"Kunt u mij uw naam vertellen meneer?" Het bleef even stil... 'ja natuurlijk, ik heet... ehhhhh... huh?... ik weet het niet meer, hoe kan dat nou... ' stamelend struikelde hij over tal van zinnen die hij uitspreken wilde. Opeens zag hij naast zijn bed aan de muur een spiegel hangen, hij richtte zich op en zag een hoofd verschijnen dat hij niet herkende. "Gaat u eerst maar rusten" sprak de man weer, "we komen straks wel bij u terug en dan praten we verder".

De volgende dag bij de supermark in het dorp gonsde het van de geruchten. De kassière had kennelijk alle antwoorden. Met de grootste stelligheid wist ze te vertellen dat die vreemde, die in het bos gevonden was, en nu opgevangen en verzorgd werd in het museumklooster -dat gelukkig nog steeds deels bewoond en bewerkt werd- , niet leed aan de één of andere enge ziekte. Kees -haar echtgenoot en viroloog in het lokale ziekenhuis- was al bij de zieke geweest en had kunnen vaststellen dat hij overdekt was door bulten en zweren omdat hij enkele dagen rond had gezworven en daarbij gestuit was op een mierenhoop en doordat hij laveloos was geweest had hij niet gemerkt dat hij daar uren en uren in een comateuze slaap had gelegen.


Geruime tijd later verliet een man het ziekenhuis. Stapte in een gereedstaande taxi en gaf de chauffeur het adres waar hij naar toe gebracht wilde worden. Na een korte rit stopte de taxi weer. De man stapte uit en zei tegen de chauffeur: "U zult wel denken dat ik compleet gek ben maar kortgeleden werd ik hier gevonden, opgevangen en verzorgd toen ik volledig de weg kwijt was. Een man met baard en lang haar in een lang gewaad heeft mij weer op de been geholpen". De taxichauffeur keek hem aan met grote ogen en dacht bij zichzelf: "ben ik nou gek of denkt hij dat hij Lazarus is en dat Jezus hem weer op de been heeft geholpen?" Hij sprak het echter niet uit en vroeg daarentegen: "waar zal ik u nu naar toe brengen meneer?" 'Nergens... ik ben thuis', klonk het weerwoord waarna de spreker wegliep.


Heb én hou het goed  

zondag, mei 12, 2024

Abonneren op: Posts (Atom)