3 Woorden van Bert #11

De maandelijkse schrijfuitdaging van Coach Bert. 
25 december 2024 koos hij de woorden:   Voorstad ~ Inktvis ~ Lijfwacht

Verhalen van Bert - Geesje - Bea - Harrie - Bertjens -  Hanneke

"Wist jij dat taal een lastig ding is?"
Oepsssss... vliegensvlug schoten de afgelopen uren door haar hoofd, wat had ze gezegd, hoe had ze het gezegd, ze was geen talenwonder maar volgens haar had ze toch niks verkeerds gezegd. 'Ja tuurlk, weet ik dat, dat weet een kind, hoezo?'.
Nouhou, luistert en huivert... vervolgde haar gezelschap; iedereen gaat toch naar school? Iedereen leert daar toch ook schrijven en lezen? Er is toch ook op school altijd aandacht voor 'begrijpend lezen'? Het geratel stopte heel even, net genoeg om een nieuwe teug lucht binnen te schrokken... Ze had zich bezworen dat ze enkele dingen in haar leven zou veranderen, ten goede... één van die dingen was, terug naar school, beter leren lezen en schrijven, vooral dat begrijpend lezen was wel een dingetje. Sinds ze die term voor het eerst gehoord had, had het haar niet meer losgelaten. Computervaardig als ze wel was, was ze gaan googlen en kwam toen uit bij DE VOORSTAD, de school voor iedereen die eerder genoten onderwijs wil aanvullen. Dat was nou niet echt een pakkende motivering, maar het was bij haar in het dorp, dus kon ze er lopend heen, ook had ze zelf veel vrijheid qua te volgen uren en lessen mits ze maar een minimaal vastgesteld aantal per week haalde voor de vakken waarvoor ze zich aangemeld had.
Je weet wel dat men op het strand van Buitendijke een INKTVIS heeft gevonden hè?
Ja, dat weet ik, wat is daarmee?
Nou het dier was natuurlijk erg verzwakt en is opgevangen in een dierentuin waar nog een groot aquarium leegstond. Nou bleek al snel dat het om een extreem bijzonder exemplaar ging dus is er vannacht ingebroken in die dierentuin, men heeft vuurwerk aan de poorten gebonden en dat laten ontploffen. Men wilde dat dier ontvoeren en verkopen voor bakken geld, dat is verijdeld omdat ze niet de juiste gereedschappen bij zich hadden om de ruiten van dat aquarium te laten barsten. Overal borden met waarschuwingen, verboden toegang en wat al niet meer. Ik ben het zat. Mensen die niet lezen, die maar doen wat in hun botte hersens opkomt, ik word er gek van. Zijn ze nou helemaal gek geworden? Wie verzint zo iets. Ik vraaaaaaaggggg je tochhh, in wát vóór wéréld lévén wij tégénwoordig eigenlijk?"
Weer was daar dat moment van ademhappen... maar in plaats van haar relaas te vervolgen zakte ze met een zucht achterover in haar stoel en staarde het raam uit naar iets... nietsziend, compleet in gedachten verzonken.
Ze keek haar lerares aan en stak haar hand op, durfde even niets te zeggen, wist ook even niet wat te zeggen trouwens... compleet verbijsterd naar die waterval van woorden met de nadruk op bijan elke letter vlogen haar gedachten ook van boven naar beneden, van links en rechts en weer terug, alsof ze door de ruimte stuiterden, weerkaatsend tegen de wanden, het plafond en de vloer. Voordat ze echter toch nog een woord kon opperen veerde haar gesprekspartner weer op, liep naar het raam en zei met vastbesloten stem: Ik heb nog wel wat uren over in de week, ben toch maar alleen, niemand die thuis op me wacht, ik ga naar die dierentuin en biedt me aan als LIJFWACHT en dan kan ik daar ook gelijk les geven, bordjes genoeg die mensen op iets moeten wijzen, kan ik ze gelijk het 'begrijpend lezen' leren en ter plekke volk corrigeren als ze wel blijk geven van het hebben gelezen maar het 'begrijpende' deel laten voor wat het is.
Compleet stilgevallen, verbijsterd zelfs... wist ze niet hoe te reageren. Ze besefte dat dat ook helemaal niet nodig was, dat ze daartoe de gelegenheid niet eens geboden kreeg want stevige stappen over de houten vloer en het knallen van een deur maakten haar duidelijk dat ze alleen gelaten, vergeten, was.

Heb én hou het goed