Nijlpaard

27 mei 1935 openden de deuren van het Dierenpark in Emmen en ruim 85,5 jaar later, op 31 december 2015, sloten zij weer. Op 25 maart 2016, in de vorm van nieuwe deuren op een nieuwe locatie, gingen de deur weer open,  onder de naam "Wildlands.


LAATSTE UPDATE   - 18 mei 2024  ..... nog niet bevestigd gerucht... Balenga of Bulaula zou zijn verhuisd naar elders ivm 'niet door één deur kunnen' met Kibo ... 

Huidige kudde bestaat uit 6 dieren, 1 man en 5 dames. Van de 5 dames zijn Jetje en Bulaula moeder en dochter en Balenga en Bulaula zijn via hun vader halfzussen. 

  

V = Balenga	9 juni 1999	Emiel en Suze
V = Bulaula	25 oktober 1999	Emiel en Jetje
V = Jetje	18 juli 1989	Kiboko en Hipa
V = Louise	7 september 1994	Nacho en Joke
V = Rikke	1 februari 1995	Rasmus en Maren
M = Kibo	17 september 2013	Emilio en Nema

Het 1e Nijlpaard dat naar Emmen kwam was Winston in 1947, hij was geboren in Blijdorp,.

In 1971 kwam Isabella en hun 1e kalf was de 1e geboorte te Emmen op 20 mei 1972. Dit meisje bleef naamloos omdat ze overleed.

Het nijlpaard is inmiddels al ruime tijd een niet uit Emmen weg te denken dier. Het eerste nijlpaard arriveerde in 1947 in Emmen, bij aankomst kreeg het direct de naam Winston, omdat het door zijn formaat deed denken aan de zwaarlijvige Britse premier Winston Churchill. Winston was in 1944 in Diergaarde Blijdorp geboren en verhuisde op 3-jarige leeftijd naar Emmen. In Emmen was net het dikhuidenhuis gereed gekomen, waar zowel de olifanten als de nijlpaarden gehuisvest werden. Dit waren de grootste dieren die het park rijk was, giraffen en neushoorns deden pas in 1974 hun intrede. Hun onderkomen was een groot en iconisch gebouw, naar de huidige maatstaven veel te klein, maar voor die tijd erg vooruitstrevend. Toch werd er in Emmen schande van gesproken, aangezien er enorme woningnood heerste. In de jaren na de oorlog was Drenthe vergelijkbaar met wat we tegenwoordig een ontwikkelingsland zouden noemen en was de 'grote sprong voorwaarts' nog maar net begonnen, van de stedenbouwkundige opzet waarmee Emmen nog geen 10 jaar later wereldfaam zou oogsten was nog niks te zien. In dat licht bezien is een dergelijke afgunst dus niet zo heel raar. Winston leefde alleen, wat voor een groepsdier als een nijlpaard geen ideale situatie is. Vandaar ook dat het echtpaar Rensen zorgde voor gezelschap, in 1971 arriveerde er een vrouwelijk nijlpaard, Isabella. Ondanks dat Winston zo lang alleen geleefd had wist hij direct van wanten, na 8 maand ( de precieze draagtijd van een nijlpaard) werd het eerste nijlpaardje geboren. Deze en de daarop volgende nijlpaardjes werden door hun moeder verstoten en leefden iedere keer niet lang. Winston en Isabella leefden desondanks zeer gelukkig samen tot aan de dood van Winston in 1980. Zijn schedel is daarna nog jaren te zien geweest in het 'raar-maar-waarhuis'. Halverwege de jaren '80 verkeerde het park in een bloeiperiode. De Rensens hadden veel vernieuwing gebracht, zoals de savanne, zeeleeuwenverblijf, vliegkooi, uilenruine, Afrikahuis en Biochron. Het contrast met het 'hart' van het park werd echter schrijnend. Hier stonden nog de oude verblijven als de berenkuil, tijgerkooi, roofdierengalerij, dikhuidenhuis en manenschapenrots. Met name de olifanten en nijlpaarden werden als de vergeten kindjes van het park beschouwd. In deze periode werd echter wel hard nagedacht over de toekomst van beide soorten in het park. Het overheersende idee was dat men het goed moest doen, of helemaal niet. Dus beide soorten zouden in een grote groep in een ruim onderkomen moeten leven. Door het beschikbaar komen van een aantal subsidiepotjes kon dit toch gerealiseerd worden. Men zou kunnen spreken van de nieuwbouw van een volledig dikhuidencomplex. Terwijl er druk gebouwd werd aan de olifantenstal en hun buitenterrein, werd ook de nieuwe nijlpaardestal gebouwd, onder de grond. Deze werd ironisch genoeg eerst bewoond door olifanten, die net uit Myanmar waren gearriveerd, in afwachting van de oplevering van hun nieuwe verblijf. De 3 oude olifanten stonden nog in hun oude stal, waar ook alvast een aantal jonge nijlpaarden in boxen in het gangpad stonden, wat door het park werd omschreven als 'nijlpaarden sparen'. Overigens hadden ze wel gewoon toegang tot het water in het dikhuidenhuis. Na de verhuizing van alle olifanten naar hun nieuwe verblijf, verhuisden alle nijlpaarden op hun beurt naar hun nieuwe stal. Hiermee was de weg vrij voor de sloop van het dikhuidenhuis en de aanleg van een groot buitenverblijf. Deze 'noordelijke nijl' was bij oplevering het grootste nijlpaardenverblijf van Europa. Niet alleen leefde hier onder andere de grootste kudde van Europa, ook de filtering was uniek. In deze tijd stopten veel dierentuinen met het huisvesten van nijlpaarden, vanwege de enorme kosten voor het bouwen van waterbassins en de benodigde filtratie. Emmen had dus een andere keus gemaakt. In dit verblijf werden veel jongen geboren. Een beroemd voorbeeld is nijlpaard Emiel. Dit jonge mannetje verhuisde op 4-jarige leeftijd naar Frankrijk, 2 jaar voordat hij geslachtsrijp zou worden. Helaas bleek hij een schoolvoorbeeld van een 'vroege leerling' en bevruchtte de gehele kudde, inclusief zijn moeder en halfzus. Hierop volgde een enorme geboortegolf, eindigend met de geboorte van een tweeling, een zeldzaamheid bij nijlpaarden. Bij het maken van de plannen voor Wildlands was het ondenkbaar dat de nijlpaarden niet mee zouden gaan. In eerste instantie zouden ze een verblijf krijgen waar nu de leeuwen zitten, inclusief onderwaterzicht. Als gevolg van bezuinigingen werd echter het pinguinverblijf omgebouwd voor nijlpaarden. In dit verblijf kregen de nijlpaarden meer ruimte op het land en konden de bezoekers ze ook onder water zien. Ook hier bleven de nijlpaarden geschiedenis schrijven, zo bleek een onlangs helaas overleden nijlpaard na sectie zowel mannelijke als vrouwelijke trekken te hebben, iets wat nog nooit eerder was waargenomen bij nijlpaarden.