3 Woorden van Bert #20

De maandelijkse schrijfuitdaging van Coach Bert.
Op 4 oktober 2025 koos hij de woorden: Routinier - Leeghalen - Terp

Hmmmm wat ruik ik toch... zachtzoute geuren dreven haar neus in, prikkelend, en als of er een commando gegeven was, tegelijkertijd naar boven en beneden, zeiden haar hersenen: soeppppp, en haar maag: trekkkkkkk. Ze wist waar ze wezen moest dus liep snel de juiste richting uit en na het openen en sluiten van een aantal deuren bevond ze zich in de kantine, waar al een aantal collegae had plaatsgenomen, op dezelfde geur afgekomen. Nadat iedereen zich rondom de tafel geschaard had werden de borden gevuld met een stevige, volle en kleurrijke soep. Groen van de prei, rood van de tomaten en oranjes, geel en cremes van paprika's, rettichs en wat al niet meer. De gevulde borden glommen van de druppels goudkleurige bouillon en de peterseliegeur was onmiskenbaar. Hoogste tijd, de grootste eter mocht die glimmende, stomende volle soep tot de laatste druppel LEEGHALEN

Enige tijd later waren de borden leeg en de magen gevuld. Iedereen zat zwijgend na te genieten. Dat er iets zou gaan komen was meer dan duidelijk maar niemand wist exact wat. Totdat ROUTINIER Leentje opstond, naar een muur liep en daar een soort rolgordijn omlaag trok. Aan de andere kant van de ruimte zette ze een beamer aan en al snel vlogen de beelden heen en weer. Heel bekende beelden, heel schokkende beelden evengoed. Rijen auto's waaruit zo her en der afval door het raam heen op de wegen gegooid werd. Afvalverwerkingsbedrijven die overduidelijk meer werk opgeschept hadden gekregen dan dat men aankon. Een klein vennetje in een dorp dat aangesloten was op meanderende rivieren die kílómeters verderop uitmondden in de Waddenzee en vandaar uit... tja dat kan iedereen wel invullen.

Toen de film afgelopen was zat iedereen -nog steeds in zwijgen gehuld- voor zich uit te staren.
Ze wisten allemaal dat hun werk dan wel een druppel op de gloeiende plaat was maar dat ermee stoppen ook absoluut geen optie was.
Leentje liep vervolgens naar de muur waarin zich enkele ramen bevonden, het uitzicht was altijd prachtig, een deel van de grond die bij de locatie hoorde en verder, veel verderop, de Wadden, de dijk met daarachter natuurlijk de Waddenzee. Ze schoof de lamellen open en plots hoorde je stoelen schuiven, gemompel, vragende geluiden, vermoedens en wat al niet werd hoorbaar. Eenmaal met zijn allen dichterbij de ramen zagen ze wat er vreemd was aan hun uitzicht. Er was plotsklaps een TERP op hun terrein verschenen en niet eentje waar ze blij van werden.
De stilte die viel, wat oorverdovend!

Heb én hou het goed.

PS. Als je reageert met instellingen anoniem... laat dan in de reactie aub je naam achter zodat ik weet dat jij het/hier was, dank je well.