3 Woorden van Bert #17

De maandelijkse schrijfuitdaging van Coach Bert. Op 3 juli 2025 koos hij de woorden: Mompelen - Sierra - Stadia

Wat zeg je Pa?

Niks kind, niks. Niks belangrijks in ieder geval.

Nouhou, is dat wel zo? Je zit anders al wel een hele tijd in jezelf te MOMPELEN, niet dat ik het kan verstaan maar het lijkt telkens hetzelfde, dus het houdt je wel bezig kennelijk.

De ogen van Pa lichten op, je hoort de hersens kraken, zal ik wel, zal ik niet... in tweestrijd of hij zijn dochter bij het verhaal zal betrekken, zal ze hem serieus nemen of zal ze haar gsm grijpen en de psychische crisisdienst bellen.

Dochter bemerkt de aarzeling en klopt hem ter bemoediging zachtjes op de hand, en maant hem: nou toe nou Pa, je maakt me nieuwsgierig, vertel nou!

Ik wil op reis.... zó, dat hoge woord is eruit..

Op reiheis? Hoezo dan? Waarheen dan? Hoe dan? Met wie dan? Wanneer dan? Dochter ratelt, nog net niet struikelend, de vragen in verbazende toon naar vader.

Nou je weet toch, begint vader, dat ik als jonge jongen met opa en oma naar Afrika ging? Dat ik daar een meisje ontmoette dat zo mooi was als de regio, gelijk zo woest en onstuimig als die regio, dat zelfs de naam van die regio: SIERRA, droeg?

Ja duhuh, natuurlijk weet ik dat, je haalde haar hierheen, je trouwde haar en met haar kreeg je mij. Uiteindelijk gingen jullie uit elkaar omdat zij verteerd werd door heimwee en jij bleef om dezelfde redenen hier.

Diep zuchtend knikte Pa, beamend wat dochter Leona zei.

Diverse kwartjes vielen en Leona zei... maar pap, je weet toch, mama is overleden, ben je toch niet vergeten?

Nee kindje, nee, en geruststellend streelde hij haar hand. Maar kind, mijn leven heeft diverse STADIA doorlopen en laten we wel wezen, ik word er niet jonger op, gezonder ook niet en nu ik nog kan... wil ik nog eenmaal die bergen daar zien en herinneringen ophalen en je moeder voor een laatste keer bezoeken en bloemen op haar graf leggen.

Leona knikte zwijgend, enerzijds omdat ze niet anders kon dan haar vader gelijk geven en anderzijds omdat ze ook wel wist hoe koppig vader was, als hij iets in zijn hoofd had, zat het niet in zijn kont.

Ze liep naar de eettafel, sloeg haar laptop open en na enkele ogenblikken en rap geratel over het toetsenbord zei ze: Pap, we kunnen over 2 weken al als je wilt....