Nee juf, klonk het bedremmeld.

De juf had al naam gemaakt, haar werkwijze had al menigeen doen verstijven, zelfs al voordat ze dit schooljaar begon had men haar al verteld dat ze een pittige gymjuf zou krijgen. 'Bereid je maar voor!'

Woensdagochtend... ze hoorde haar naam geroepen worden onderaan de trap. Ja ben er al uit, nog even mijn Geschiedenisboek opzoeken, die moet mee voor het 2e uur.

Eenmaal beneden zag ze haar vader zitten, als zo vaak op de grond voor zijn nieuwste aanwinst; een langwerpige kast op 6 pootjes met links en rechts schuifdeuren en daaronder een breed vlak met een klep. Links zat dan de radio, rechts de pickup en onderin stond zijn bandrecorder, lagen vele banden en lp's.

Heej Pa, ik mag het 1e uur wel spijbelen hè? zei ze, terwijl ze het antwoord al wist, vaste vader-dochter-ritueel op die spaarzame woensdagochtenden dat ze hem trof.
Je weet hoe ik daarover denk; als je dat doet breek ik je je beide benen.

Zo'n 6 uren later zat vader totaal uit het veld geslagen op een houten bankje in de gang van het ziekenhuis. Dokter Meier kwam aanlopen, ik heb geen goed nieuws, uw dochter zal nooit meer lopen. Waarop vader zei: dan kent u mijn dochter nog niet. In zijn gedachten echter vervloekte hij zichzelf, hád ik maar haar benen gebroken vanochtend.

De dag erna kwam de juf aandraven, met een bosje witte fresias. Vader trof haar op de gang. Uw dochter wilde niet luisteren hè, zei ze. Waarop vader haar de fresias uit de handen griste, met zijn tanden op elkaar geklemd siste: U zult nooit weer lesgeven!