| A |
 |
Aquaria-Ik hou ervan, hier in de kamer staat eentje. In een dierenpark die ze heeft sla ik ze nooit over. Één van de mooiste staat in Artis, helaas al jaren dicht vanwege een broodnodige en zeer zorgvuldige restauratie. Ons geduld wordt al een tijd op de proef gesteld, het verheugen op er weer naar kunnen kijken neemt daardoor alleen maar toe. Ook Blijdorp, Burgers Zoo en Ouwehand hebben mooie aquaria. Het enige nadeel eraan is dat een deel van het publiek denkt dat iedereen geïnteresseerd is in hun verhalen en dat iedereen zijn/haar kind het mooiste van de wereld vindt. Weinig mensen beseffen helaas hoe overweldigend (negatief) het stuiterende geluid kan zijn in zulke gebouwen. Kortom, ik heb er een soort van haat-liefde verhouding mee. Ik probeer mijn hoofd kalm te houden maar dat lukt maar beperkt dus uiteindelijk vlucht ik er toch weer uit. |
| B |
 |
Balanceren...
Sleutelwoord voor hoe ik leef, synoniem voor mijn leven. Met een goed gevuld rugzak was/is het altijd een kwestie van balanceren tussen wat ik wil en wat ik kan. Soms wil mijn hoofd 'veel' maar kan mijn lijf 'niks'... en soms is het andersoms. Dat is best lastig als je tegen situaties aanloopt waarin je iets eigenlijk wel moet, al vermijd ik die zoveel mogelijk. |
| C |
 |
Camera
Natuurlijk... vele cursussen gedaan, mooie dingen geleerd ook. Het meeste helaas vergeten. De ergernis die toenam omdat ik steeds vaker mijn schoonkind moest vragen, hoe zat dit blabla ook al weer, zorgde ervoor dat ik mijn tas met inhoud aan haar gaf en zelf een bridgecamera kocht. Had ik vroeger nooit gedacht, ik op de automatische piloot, nee dat is niet mijn ding, maar heej, zo kreeg ik wel mijn fotografieplezier terug en dat is waar het om draait bij een hobby, of niet dan? |
| D |
 |
D staat uiteraard voor Daphne.
De wederhelft van onze zoon. Mijn chauffeuse en altijd gezelschap. We delen veel hobby's, musical/muziek in theater, dieren en dierenparken, maar ook struinen door kringlopen en de natuur in met de honden. Het meiske heeft enorm veel voor de kiezen gehad en de groei die ze de laaste 13 jaar maakte is alleszins bewonderenswaard. Kortom, ik ben apeberetrots op der! |
| E |
 |
Engelen.
Ze bestaan ook al houden ze hun vleugels onder hun kleren verstopt. Eentje op de schouder, eentje die op het moment surprème doet wat nodig is. Ik ken er een paar en ben er blij mee en dankbaar voor. |
| F |
 | Fietsen.
Heeft wat jaren gekost maar ik kan het weer, ik vertrouw me er ook weer mee. Inmiddels lid van een fietsclub die 2x in de maand een toch organiseert. Ook J doet mee en inmiddels hebben we beiden (al weer bijna 2 jaar) een 'nieuwe' fiets. Nieuw voor ons maar wel 2e hands gereviseerd gekocht. Buiten de fietstochten om maken we de kilometers door boodschappen te doen en zelf tochtjes te maken en ook fiets ik dan met de buuf met regelmaat rondjes, al ligt dat nu al een paar maanden stil omdat zij een nieuwe knie moest krijgen en nu dus aan het revalideren is. |
| G |
 |
G staat (uiteraard!) voor Groningen.
Mijn geboortegrond, deel van mijn karakter ook, beiden onlosmakelijk met mij verbonden. Al woon ik nu al weer 17 jaar in de zuidelijke buurprovincie Drenthe, waar het me ook prima bevalt, is en blijft Groningen mijn thuis. |
| H |
 |
Honden...
Inmiddels hebben wij 'al' onze 9e sinds 1984. De 1e was Rakker, aangevuld/opgevolgd met Joerie, Kobus, Gizmo, Loa, Noah, Brego, Vanyar en nu Quenya. Altijd asieldieren om tal van redenen. Ook hebben we poezels (gehad). Honden zijn bij mij net iets meer favoriet dan poezels maar desalniettemin zijn dieren altijd welkom. Vogels hebben we ook gehad, cavia's, konijnen, hamsters en natuurlijk logeevee.. honden dus... Makker, Mac, Kobus, Sem, Luna, Kayleigh, Kai, Senna. Op de foto hiernaast de overbuurhond, Nero, bij onze vijver. Inmiddels allemaal over de regenboogbrug, de enige die er nog is is de hond van zoon en schoon, Mika. Evengoed... iemand in nood kan altijd hier terecht, altijd, maar dier gaat voor mens, dat dan weer wel. |
| I |
 |
IJs...
van liefde naar 'haat', toen naar haat-liefde, nu weer liefde. Je mag me er voor wakker maken, altijd al maar ja met hetgeen achter mijn lippen werd dat de afgelopen jaren een groeiend drama. Inmiddels is dat verleden tijd, brainfreez heb ik nu al anderhalf jaar niet meer gehad, wat een feest. IJs buiten, ja helemaal geweldig, maar dan wel alleen om te fotograferen zoals hier de Otterbeek in Wildlands. De wintervorm van IJs op de straten is een no go, zo stabiel loop ik al niet en de angst om te vallen is helaas niet los te laten, ondanks de wijzes waarop ik mezelf dan toespreek. Een niet af te leren automatisme helaas. Maar mooi oogt het wel, dat dan weer wel. |
| J |
 |
Johannes senior en junior.
Johannes Wilhelmus Antonius, mijn echtgenoot, sinds 9 december 1983, dus eerdaags 41 jaar. Met pensioen inmiddels, volop in de fysieke aftakeling "leer er maar mee leven"... dat doet ie dan ook zonder protest. Johannes Antonius, junior dus, 29 november 1990. Samen op knibbels bij de vijver in de klusactie. Einzelgänger bij uitstek, zijn rugzak zwijgend dragend, kan 'alles' maar doen alleen op zijn voorwaarden. Niets mis mee. |
| K |
|
Karel
Ik had mijn eigen naam kunnen kiezen want uiteindelij heet ik Koba maar ik schrijf genoeg over mezezlf dus doe ik het hier over een ander iemand wiens naam ook met een K begint. Onze grote (ja ja ja ik weet het, 1.73) Hilversumse vriend die mijn schoonkind en mij sinds een kleine 6 jaar bijna constant op de voet volgt zodra we die in een dierenpark plaatsen, nadat we hem met het dierentuinbezoekvirus hebben besmet in 2018, waarvoor hij ons nog steeds (niet?) dankbaar is. |
| L |
 |
Liefde natuurlijk.
Waar zou de L anders (lees: belangrijker) voor moeten/kunnen staan? Voor sommige mensen, voor dieren, voor natuur, voor mijn hobby's. Liefdes die het leven draagbaar maken en ervoor zorgen dat ik elke dag wél uit mijn bed stap ook al zie ik nog zo op tegen de dag die voor me ligt. Het blijft een worsteling als je suïcidaal bent maar gelukkig (?) lukt het me nog steeds. Via de L van Liefde ben ik aan tal van levens vastgeknoopt en al die knopen houden me bij de les. |
| M |
 |
Muziek...
Altijd al, als klein meisje bij mijn oom en tante in huis, met tante voor de platenspeler. Iets later met oom en tante af en toe naar de schouwburg naar klassieke concerten. Vanaf mijn 11e verdiende ik eigen geld en ging ik op dansles. Vanaf mijn 7e moest ik op accordeonles (competitiestrijd in de familie). Later zelf muziekles gekozen om blaasinstrumenten te gaan bespelen, zangles genomen en veelvuldig in het theater gezeten. Dat werd door mijn hoofd steeds lastiger maar met medicatie en zelfbeheersing kwam ik een heel eind. Andere fysieke ongemakken dwongen me op zeker moment te stoppen met muziek maken. Dansen stopte op mijn 17e toen ik mijn rug brak en het zingen stopte toen ik tijdens een operatie mijn stembanden beschadigd kreeg. Inmiddels is dat al wel weer genezen maar zo mooi als het voorheen was is het niet meer geworden, plus natuurlijk de gevolgen van het ouder worden. Muziek in het theater doe ik nu nog heel zelden, alleen bij hoge uitzondering omdat ik het zonder medicatie moet (wil) doen en het me dus veel energie kost en ik die er wel voor over 'moet' hebben, anders ga ik niet.
Gelukkig ben ik sinds een paar weken wel de trotse eigenaresse van een "noice canceling headphone" met dank aan lieve Vonnie en daar heb ik al van mogen profiteren, wat een feest! Dat is een technische vooruitgang waar men mij een groot plezier mee heeft gedaan in ieder geval. |
| N |
 |
-Nieuw-
Ben niet zo van nieuw... in geen enkele opzicht, behalve schoenen dan en als het niet anders kan. Geef mijn maar 2e, 3e, 4e, etc hands. Tot aan vorig jaar juni dan. Na jaren en jaren soebatten was het dan eindelijk zo ver dat ik genoeg moed verzameld had en mezelf tot een 1e stap dwong, die 1e dwang op dat moment zou tig stappen bevatten en bij elke stap sprak ik mezelf streng toe: "als je deze stap niet zet, was de vorige voor niets en blijft de ellende". Nieuwe tanden en kiezen dus, man man man, vrouw, vrouw vrouw, wat een feest. Alles weer probleemloos kunnen eten, noten kraken zelfs... het enige dat ik niet kan eten (waarvoor ik dus mijn gebit uit de mond haal) is een toffee. Gelukkig zijn dat heel heel zeldzame traktaties want lekker zijn ze wel maar echt gezond natuurlijk niet. |
| O |
 |
Oud
"De duvel zijn ouwe moer is oud" zei een grinnikende kennis toen we het over de gevolgen van het ouder worden hadden. Ik mag dan nog wel maar pas 61 zijn maar zo voelt het meestal niet, tel er maar gerust 20 jaar bij, al heb ik natuurlijk gen idee hoe het voelt om 81 te zijn. Ik ben daarentegen gek op 'oud' en dan in de letterlijke en figuurlijk zin. Het enige dat bij mij snel de kliko in gaat zijn 'oude' schoenen, ik slijt ze nogal snel namelijk. Maar rommelmarkten, kringlopen, musea, kastelen, films, muziek, theater, retro, vintage, art deco, Berlage, verzin het maar... ik ben fan. |
| P |
 |
Puzzels/Puzzelen
Ja duhuh, dat was een inkoppertje natuurlijk. Puzzels verzamelen, puzzels leggen... al sinds ik een klein meisje was, met mijn vader rondom de eettafel. Tegenwoordig alleen nog maar Jan van Haasterens. Ik heb wel met mezelf afgesproken dat ik alleen bij extreem hoge uitzondering een nieuwe koop... er zijn er meer dan genoeg 2e hands te vinden en dat is ook al deel van de hobby. Bovendien is het nieuw ook niet te doen, gewoonweg te duur. Gelukkig heb ik een medeverzamelaar die alleen maar wil leggen en mij dus enorm helpt aan de groei van mijn verzameling. Die inmiddels bijna 130 bevat en zonder hem niet half zo groot zou zijn geweeest. Ben ik dus blij mee én ook enorm dankbaar voor. |
| Q |
|
Quenya...
Onze 9e woefel, 1e teef na 8 reuen, sinds 1984. We hebben ons weer (met alle liefde hoor) wat op de hals gehaald. Een dame van 6,5 jaar die 'niets' geleerd had op gebied van sociaal gedrag. Inmiddels gaat het al heel erg goed maar ik kan er wel een boek over schrijven. Het is wel een lieverdje, geen twijfel over mogelijk. Ik zou haar graag gunnen meer zelfvertrouwen te hebben zodat ze mensen kan begroeten ... durft dus... kost tijd maar gelukkig is die er in grote voorraad, net als ons geduld met haar. |
| R |
 |
Ruimte - Rust
In ruimte vind ik rust. Opgesloten zitten, geen uitweg weten, niet weg kunnen op het moment dat het moet, prikkels aan alle kanten van huid, oog en oor... hel voor mij. Om te kunnen leven, om te overleven is ruimte essentieel.
| |
| S |
 |
Sinterklaas Mét Zwarte Pieten natuurlijk.
Elk jaar weer een groot feest... al sinds jaar en dag organiseer in het Sinterklaas Spel in Blogland. Man en kids hebben er niks mee verder dus in mijn eentje is dat natuurlijk niet te doen, gelukkig kan ik mijn hart ophalen in blogland. Ook staat de woonkamer 'vol' met Sinterklaas-decoratie. Dat doe ik altijd op 12 november en dat wijzigt dan op 9 december in Kerst. Al maanden voor Sinterklaas ben ik bezig met de Sinterklaasblog om spelletjes te verzinnen (en zoeken en vinden) die voor iedereen te doen szij |
| T |
|
Taart:
Niet echt mijn ding en dat is maar goed ook want het is én lactose én gluten. Gelukkig bestaan er escapepilletjes en die neem ik dan ook bij hoge uitzondering als ik bij die hoge uitzondering taart eet. Worteltjestaart bijvoorbeeld, daar mag je me voor wakker maken. Red velvet ook. Monchou ook...Kom maar op *glimlach |
| U |
 |
Uitzicht...
Letterlijk en figuurlijk. Als Groningse ben ik die 'uitzichten' gewend. Vanuit mijn ouderlijk huis, zowel uit de woonkamer als uit de keuken keek ik uit op vergestrekte landerijen, dat krijg je als je opgroeit in een boerendorp. Ik vind bergen prachtig maar er tussen wonen zou ik niet kunnen. Ik moet 'uitzicht' op iets hebben, iets dat synoniem staat voor 'ruimte'. Als ik me opgesloten ga voelen ga ik stuiteren en dat is iets dat ik niet wil, niet kan handelen ook, ik zal heel gauw ontploffen als ik geen uitweg vind. | |
| V |
|
Verlichting
Ik hou niet van donker! Niet dat ik er bang voor ben maar mijn hersenen hebben licht nodig. Hier in huis heeft dat in het verleden wel eens discussies opgeleverd omdat ik volgens anderen 'te vroeg' de lampen aan doe. Dat mag een ander vinden maar het moet wel. Ook heb ik een daglichtlamp om in de herfst- en winterperiode tóch mijn portie daglicht te krijgen. Verlichting is gelukkig in tal van vormen mogelijk. Ledverlichting is 1 maar ook kaarsen zijn prima. Natuurlijk is het mooiste licht evengoed wel in het donker te vinden. Al jaren op rij tuffen we naar (meerdere) lights-festivals in den lande. Er staan er ook nu al weer 2 in de agenda en daar ben ik natuurlijk helemaal blij mee. Verheugend uitkijken naar die verlichting is al een feestje op zich. |
| W |
 | Wij.
Meer dan wij zijn er niet (meer). J en ik, zoon en schoon. En het is goed. Weliswaar een oude foto maar toch 1 van de zeldzamen want mijn mannen houden er nou eenmaal niet van om gekiekt te worden. Eenmaal per jaar gaan we samen uit eten, meestal ergens na 26 november (mijn verjaardag) en voor 9 december (onze trouwdag) om de tussenliggende verjaardagen van zoon en mij dus, en onze trouwdag te vieren. Ik kan alleen maar hopen dat we dit nog vele jaren kunnen/mogen doen. |
| X |
|
X -in wordfeud-
Ik heb verder niks met die letter... ik weet dat twitter tegenwoordig zo heet. Ik weet ook dat het voor een kus staat en voor zoveel meer. Geef mij dan maar die x in Wordfeud, op de juiste plek kan het mooie punten opleveren met zijn letterwaarde van 8. |
| Y |
 |
Yes
Alhoewel ik erg van 'moerstaal' ben is "Yes" toch wel een woord dat ik veelvuldig gebruik. Vooral als ik iemand in een gesprek moet bevestigen dat hij/zij goed genoeg is voor wat dan ook. Ook gebruik ik 'yes' als ik aan mezelf ga twijfelen bij iets. Niet in de zin van hoe mijn karakter werkt, ik ben zo ik ben en ik pas me niet (meer) aan, ongeacht aan wie dan ook. Men neemt me maar zoals ik ben en wil men dat niet dan staat het men vrij het te laten. "Yes, you" zeg ik tegen mezelf als ik vluchtneigingen voel opkomen... zo van 'yes, you, jij kunt dit...' (voorbeeld... medische wachtkamers, geduld opbrengen om te wachten en mijn ogen/oren kunnen sluiten voor al die prikkels aldaar.). |
| Z |
 |
Zon
De Zon... leven en licht. Al hoeveel tijd ik ook in het donker in de 'dood' doorbreng, onontkoombaar als je een bipolaire stoornis hebt... ik moet mezelf blijven voorhouden dat het altijd weer licht zal gaan worden. Het licht dat leven geeft, licht dat je misschien niet kunt zien met je ogen, noch horen met je oren maar wel voelen met je ziel. |
Limerick op Zondag 
Dinsdag 
