3 Woorden van Bert #6

De maandelijkse schrijfuitdaging van Coach Bert. 11 juli 2024 koos hij de woorden:  Kerkorgel - Peperig - Oerexplosie

De avond begon goed... de geur van verse koffie dwaalde door het gebouw en terwijl ze de cake, die ze eerder die dag met heel veel zorg had gebakken, in plakken sneed bekroop haar een onrustig gevoel. Haar buik rommelde als het zeggen wilde: "ga naar huis, nu kan je nog, laat ze het lekker zelf uitzoeken...". Ze negeerde dat stemmetje met een norse opmerking tegen zichzelf: "Leuk gaan ze het niet vinden maar wat moet dat moet, gaat het niet linksom noch rechtsom dan er maar dwars doorheen!". 

Zoals ze al bevroedde stonden de kopjes op de tafels (die zij eerder die avond in een u-vorm had gerangschikt) in hun schoteltjes te trillen. Enkele gespreksgenoten hadden een paar keer met de vuist op de tafel geslagen om hun woorden kracht bij te zetten. De gespreksleider zou je eerder gesprekslijder kunnen noemen want hij had het echt niet in de hand. Niet zo heel gek natuurlijk, ieder weldenkend mens had dit op zijn blote vingers kunnen natellen, het lag zó in de lijn der verwachting. 

Van hogerhand had men in hun wijsheid (?!) besloten dat men maar "Samen Op Weg" moest... en tja dat dat niet zonder slag of stoot zou gaan had men wel bedacht maar dat het in veel gemeenschappen tot een oerexplosie zou leiden had men zeker niet verwacht.  Aan de ene tafelspoot van de U zat de groep van de ene kant, aan de andere tafelspoot van de U zat groep 2. Aan de tafels die beiden poten met elkaar verbonden zaten mensen uit besturen van beide groepen. Niet dat zij het met elkaar eens waren maar omwille van de 'opdracht van hoger hand' hadden ze vooraf besloten één front te vormen en dat straalden ze ook wel uit maar niet resoluut genoeg. De gespreksleider neigde net iets meer dan goed was naar zijn eigen kant. 

Ze stond op en greep mis toen ze wilde voorkomen dat haar stoel zou omvallen... de linoleumvloer was niet geluidsabsorberend genoeg en dus viel iedereen ineens stil toen het chromen frame van de stoel de vloer raakte. "Ik weet niet hoe laat jullie naar huis willen maar ehhhh, ik moet mijn oppas aflossen, ik moet bovendien morgen weer aan het werk enne dit helpt dus niet. Er moeten knopen doorgehakt worden. We kunnen het er mee eens zijn of niet maar er is geen ontkomen aan. We móéten kiezen welk kerkorgel behouden blijft en aangemeld gaat worden voor de restauratie en welke niet. Zo simpel is het.".  Vanaf de ene kant klonk het: "onze kerk is het oudste en de orgel dus ook"... vanaf de andere kant klonk het... "de rekening is een peperige, veel peperiger dan bij de onze."

  
Omdat zij nog niet weer was gaan zitten keken beide groepen haar aan, alsof zij degene was die de ultieme beslissing moest nemen.  Ze nam diep adem en zei: we hebben samen alles uitgebreid besproken en met onze gemeentelezen doorgenomen tijdens de gemeente-avonden. De enquête heeft duidelijk laten blijken waar de voorkeur ligt, zowel van de mensen als van de hoofdbesturen. Zullen we maar 'gewoon' meerderheid van stemmen laten gelden? 

Het werd even stil... iedereen leek in gedachten verzonken, alsof men zich afvroeg: zal ik me verzetten of er toch maar in meegaan.. man man man wat een gedoe. De gespreksleider ging staan, keek haar aan met een soort van dankbare blik in zijn ogen, glimlachte en zei: Zullen we dan nu maar verder gaan en de nodige stappen zetten zodat we over ongeveer 3 jaar met een mooie eredienst "Samen Op Weg" écht kunnen starten in een kerk waar beide geloven zich verenigden bij één van de mooiste orgels in deze provincie?. Na een 100% instemmend geluid, liep ze naar het keukentje, haalde de koffiepot mét cakeschaal en zei: "nog maar een rondje dan? Kunnen we ons daarna -ze aarzelde heel even- buigen over het financiële plaatje van de restauratie." 

Heb én hou het goed