3 Woorden van Bert #19

De maandelijkse schrijfuitdaging van Coach Bert.
Op 31 augustus 2025 koos hij de woorden: Leisteen ~ Engeland ~ Korst

Sinds haar aankomst in dit vreemde land, zo'n 800km vanaf haar geboortegrond, waar ze zich vanaf dag 1 meer thuis had gevoeld dan ooit elders eerder, was er veel gebeurd. Als kind al droomde ze van ENGELAND, waarom was ze toch in Nederland geboren, waarom niet daar. Waarom niet in dat prachtige land met zoveel ruige onherbergzame natuur waar nog nooit iemand een voet had gezet bijv. Vele vragen hadden haar altijd vergezeld, ze wist als kind al, ooit... ooit... ooit ben ik daar, ga ik daarheen en blijf ik daar ook!! Als kind had ze alles in het werk gesteld om de taal machtig te worden, gelukkig had ze een mega talenknobbel. En hier zat ze nu dan nog geen 40 op de fysieke levenskaart maar bruisend van leven.Het voelde alsof ze een geheel nieuw leven aangeboden had gekregen, soort van 2e kans ofzo? Hoe dan ook, ze had het vanaf het 1e moment met ziel en zaligheid verwelkomd en omarmd. Onder mom van 'promotie' was ze wegbezuinigd, niet dat dat op haar wensenlijstje stond ofzo maar het kwam op haar pad, totaal onverwacht ook, maar desalniettemin had ze wel aangevoeld dat dit een kans was die ze niet mocht laten slippen. Binnen extreem korte tijd was alles in kannen en kruiken geweest, alsof alle sterren voor haar in de juiste lijn hadden gestaan zeg maar, ja, ze waande zich echt een geluksvogel.

Terwijl ze zich klaar maakte voor de dag, die nog leeg voor haar lag want ze was vrij, ging haar telefoon. "I am so very sorry to disturb you on your first day off, but we need you!". - No problem, be right there, give me 10 minutes-. Geen 10 minuten maar slechts 8 had ze nodig om van haar huis naar de LEISTEEN-groeve te rijden. Alles was al afgezet met rood-wit gestreept lint en overal zag ze mensen in witte pakken en geel, vooral ook veel geel. Kennelijk was het nieuws al als een lopend vuurtje rond gegaan want zowel de lokale pers als veel sensatiejagers probeerden zo opdringerig mogelijk dichterbij te komen. Een wat oudere collega sprak haar aan en legde uit hoe ze moest lopen, drukte haar op het hart vooral extra voorzichtig te zijn want naast risico en gevaar bevonden ze zich natuurlijk wel allemaal op een zeer gekoesterd stuk grond. Ze keek hem vragend aan, had géén idee wat hij bedoelde, laat staan of dat wel relevant was. Hij legde uit: We bevinden ons op een stuk Werelderfgoed. Sinds zomer 2021 ingesteld dooe de UNESCO Commissie voor het Werelderfgoed.. en... hij strekte zijn arm uit... al dat volk daar gaat dat niet interesseren. Ze legde haar hand op zijn arm en zei op zo geruststellend mogelijke toon dat ze haar uiterste best zou doen maar dat ze ook hoopte dat hij zou begrijpen dat haar priorireit elders lag dan bij de grond. Hij knikte zuchtend, ik snap het.

Dichterbij het geroezemoes komend zag ze haar sergeant al staan, hij zag haar en kwam op haar af. "Geen mooi aanzicht, het is nog zeer recent, de wonden zijn afschuwelijk maar post mortem aangebracht want je kijkt bijna dwars door het lichaam heen. 'Al iets bekend over het slachtoffer?' Nee nog niet, het ligt daar, daar waar Maria staat, zei hij wijzend. Ze onderbrak hem; 'het'? "Ja, het lichaam is te gehavend om te kunnen zeggen of het een man of een vrouw is geweest, dat moet de autopsie uitwijzen." Ah oke, ga maar voor... hij draaide zich om en liep vooruit met haar in zijn kielzog.

Bij Maria aangekomen vroeg ze: "Wat weten we al wel...?" Volgens mij, 75% zeker, is het een man, een jongeman ook nog... en voor zover ik nu kan zien is hij al jaren lang mishandeld, ik zie recente wonden met verschillende stadia van genezing, sommige zijn nog zo vers, daar zit nog maar nauwelijks een KORST op. Je weet het, meer na de autopsie. Ze zuchtte even, ja inderdaad, snap ik, jij jouw werk, ik het mijne. Kom Marnix, riep ze haar sergeant, we hebben werk voor de boeg, zo snel mogelijk uitvinden wie hij is en dan zijn naasten informeren voordat ze het via sociale media te weten komen. Ze draaide zich om, maakte een rondje, nam de omgeving volledig in haar op, als soort van lopend filmpje aan de achterkant van haar ogen, dat haar moest bemoedigen, kracht geven om dat te doen wat nodig was.

Heb én hou het goed.

PS. Als je reageert met instellingen anoniem... laat dan in de reactie aub je naam achter zodat ik weet dat jij het/hier was, dank je well.