En toen was het 1 april, na de ochtend, begin middag, weer terug thuis.

Keurig op tijd meldde ik me aan de balie bij de assistente en even later namen we plaats in de wachtkamer. Bijna gelijktijdig werd ik al opgeroepen om de prikken voor de verdoving te laten zetten. 4 links en 4 rechts telde ik. Geen punt, zoiets voel je maar amper.
Toch ging het niet helemaal goed want ik kreeg mijn hoofd niet goed genoeg onder controle en een paniekaanval diende zich aan. De assistente en de tandarts waren erg zorgzaam en attent en wisten duidelijk hoe om te gaan met deze problematiek, dat stelde wel gerust al zat ik met trillende handen later toch naast J in de wachtkamer, eventjes te wachten tot de volgende oproep, die gelukkig vrij snel kwam. Om mij heen werden in alle rust de voorbereidingen getroffen, de tandarts kreeg zijn operatiepak aan en het '1 april kikker in je bil - maar dan net ff anders' kon beginnen. Het zou ongeveer 20 tot 30 minuten duren. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde me te focussen op mijn ademhaling. (waarom doe ik dit zo eigenlijk, vroeg ik me af toen ik daar lag... wetende hoe groot mijn trauma is, waarom laat ik die niet onder volledige narcose doen? Domme koe, paniek is je eigen schuld en zo vlogen de verwijten heen en weer in mijn hoofd). 
Aan de ademhaling en conversatie tussen tandarts en assistente (beiden niet Nederlands origine) kon ik merken dat het niet liep zoals zij voor ogen hadden gehad. De genen van mijn vader lieten zich gelden en niet zo zuinig ook. De tandarts liep tot 2x toe de ruimte uit om andere boren en implantaten te halen. Mijn onderkaak leek oorspronkelijk al wel te smal dus vandaar dat klik-prothese-advies maar ja, eenmaal opengesneden wat er nog minder kaakbeen voorhanden dan men al gedacht had. Dus werden die 20-30 minuten bijne verdrievoudigd. (wat was ik blij toen ik merkte dat de verdoving prima functioneerde!) Ruim voor 10.30 zat ik in de stoel en even voor 12-en stapte ik er weer uit. Mee naar een andere ruimte voor foto's, nog even terug naar de tandarts zelf voor een afsluitend gesprek en toen mocht ik huiswaarts gaan, via de balie om een controle-afspraak te maken voor as dinsdag. Zolang moet ik dus ook mijn ondergebit buiten de mond bewaren ipv erin.
Gelukkiig had ik al antibiotica ingenomen en was ik ook van t weekend al begonnen een pijnstillingsbuffer op te bouwen dus in die zin is er geen vuiltje aan de lucht. De ingreep op zich stelt natuurlijk ook niet zo heel veel voor maar man man man, vrouw vrouw vrouw, wat kan je beïnvloed worden door gebeurtenissen uit het verleden. Hoe angst je kan sturen terwijl je je heel goed realiseert dat er niks aan de hand is en de andere kant absoluut niet nog een optie is.
Kortom.... ik ben weer thuis, heb een bakje kwark achter de (boven)kiezen en kan nu weer bijkomen en geheel niet stiekem ben ik trots op mezelf, dit heb ik toch maar mooi weer gedaan ondanks dat ik heel hard wilde wegrennen toen de 1e boor diens geluid liet horen.